Ontsnappen aan de zwaartekracht: Lanceringbuis 
Voor het zuidoostlokaal ontwierp zij een object waarin een leerling bijna 3 meter het gebouw uit kan worden gelanceerd. Het is een prachtig apparaat geworden, met als titel 360º horizontaal. In het lokaal staat op 4 robuuste roestvaststalen poten een buis van 90 cm doorsnee. Deze is gemaakt van epoxy, een soort glasfiber, licht doorschijnend met een amberachtige kleur. De dikke poten hebben bij de vloer een brede rand waarin bouten bevestigd zijn, op een manier zoals op oude schepen de luchthappers op het dek zijn gemonteerd. Het geheel ziet er stoer en esthetisch uit. Als je in de buis kijkt zie je dat het eigenlijk uit drie buizen bestaat en dat er een paars gekleurd bedje in is bevestigd. Dit bedje kan tot 1 meter uit de buis geschoven worden en heeft een aantal riemen met vliegeniersgespen. Het is duidelijk dat je hier stevig maar comfortabel op kunt worden vastgesjord. Dat is ook de bedoeling, want wanneer de leerling eenmaal door medeleerlingen veilig is vastgesnoerd, kan de stretcher naar binnen worden geschoven. Alles is nu klaar voor de lancering: met de hand geven de leerlingen de binnenste buizen een zet, waarna het buizencomplex als een telescoop de muur uit schiet. Hydraulische dempers voorkomen dat het geheel met een klap tot stilstand komt. Aan de buitenzijde van de buis zit een rond koepelvormig venster van plexiglas, waar de leerling door naar buiten kan kijken. Van buiten is het een fantastisch gezicht om plotseling een drietrapsraket te zien verschijnen met daarin het lachende gezicht van een van de leerlingen. De stretcher kan binnen de buis 360 gedraaid worden. Omdat de leerling zo goed is vastgegespt kan hij of zij zelfs ondersteboven gaan hangen om zo van buiten af te kijken of er nog iets nieuws in de parkeerkelder staat. De leerlingen die hielpen bij het vastsnoeren, trekken met een touw de buizen weer naar binnen. 
De TU in Delft heeft constructie- en tolerantieberekeningen gedaan, waaruit bleek dat de constructies de te verwachte belasting ruimschoots kunnen doorstaan. Daarna heeft Barbara zelf alle roestvaststalen onderdelen gelast en gemonteerd. Uiteraard is er veel aandacht besteed aan de veiligheid. Er zijn maatregelen genomen om vallen of andere ongelukken te voorkomen. Ook zijn er aanpassingen aan het gebouw aangebracht zoals vloerankers die de spanningen van de in- en uitschuivende buizen moeten verwerken. 
Uit: Schooldomein 1, jrg. 13, sept 2000, Ontsnappen aan de zwaartekracht, door Diderik van Bottenburg


Ontsnappen aan de zwaartekracht: Zweeftoestel
(...) Precies aan de andere kant van het gebouw bevindt zich het tweede kunstwerk getiteld (x,y) verticaal. Ook hier heeft Barbara Kletter een spectaculaire installatie gemaakt. Leerlingen schuiven nu het gebouw niet uit, maar stijgen op om boven de hoofden van hun medeleerlingen rond te cirkelen. In dit lokaal is over een oppervlakte van 40 m2 een net gespannen. Boven dit net is een ingenieus opvangsysteem bevestigd met daaraan een harnas in de vorm van een slaapzak, zoals je die wel eens ziet bij deltavliegers. Op de vliegzak zijn maaspatronen aangebracht in 6 kleuren, en een extra buideltje is toegevoegd om de touwen voor het hijsen en het zekeren in op te bergen. Net als bij de lanceringbuis is een goede samenwerking essentieel. Want alleen kom je niet ver. De anderen moeten helpen met vastzetten en takelen. Boven aangekomen hangt de zwever horizontaal, en kan zich nu via het net in elke richting voortbewegen. Barbara Kletter heeft voor het ophangsysteem gebruik gemaakt van technieken die worden gebruikt in ziekenhuizen. Het rolt allemaal bijzonder licht en de zwever kan werkelijk alle kanten op. Voor het zweeftoestel zijn extra verstevigingen aangebracht aan het plafond. 
Uit: Schooldomein 1, jrg. 13, sept '00, Ontsnappen aan de zwaartekracht, door Diderik van Bottenburg